divendres, 31 d’agost del 2012

Sólo tú

Una maravillosa mamá nos ha regalado esta preciosa canción de India Martínez. La dejo aquí, para mis pequeñas. Si queréis escucharla.

Gracias Belén, gracias Ainhoa.

Cuando todo era un cuento de hadas
descubriste otra vida sin mí.
Se nos fue aquel final feliz

No se han ido las ganas de verte
No se acaban las horas sin ti
No se van las noches que te di

Sólo tú,
Tu recuerdo en mi alma
Sólo faltas tú
Mirarte y quererte, 
sentir mi presente,
de frente mi suerte
Sólo tú.

Sólo tú
Tu infinita sonrisa
Sólo faltas tú, 
besarte y quererte,
sentir mi presente, 
de frente mi suerte
Sólo tú

Las heridas se curan despacio
Las mentiras no tienen edad
El dolor no escucha la verdad

Sólo tú
Tu recuerdo en mi alma
Sólo faltas tu
Mirarte y tenerte.
sentir mi presente, 
de frente mi suerte
Sólo tú

Sólo tú
Tu infinita sonrisa
Sólo faltas tú
Besarte y quererte,
sentir mi presente,
de frente mi suerte

Y desaparece
Quiero llegar
donde tú estés,
donde estés

diumenge, 26 d’agost del 2012

La utopía

Hoy he estado revisando mi FB. Allí tengo escrita una de mis citas favoritas de Eduardo Galeano:

"La utopía está en el horizonte. Camino dos pasos, ella se aleja dos pasos y el horizonte se corre diez pasos más allá. ¿Entonces para que sirve la utopía? Para eso, sirve para caminar."

Me la descubrió una gran maestra y siempre la he llevado conmigo, acompañándome en mi trabajo. Hace falta tanto de utopía en la labor que desempeñamos... La tenía algo olvidada, supongo que últimamente lo personal pesa más que lo profesional y esta cita iba ligada a lo segundo. 

Pero ya no...

Se han convertido en las palabras de mi vida. En esas que me animan y que me dan la fuerza para seguir adelante. Buscando esa utopía, caminando... 

¿Quién sabe si un día llegaré a alcanzarla?

dimarts, 21 d’agost del 2012

Una joya, un recuerdo más

Una sabia mamá de SUA dice que lo bueno de los recuerdos es que pueden crearse. Podemos encontrar pequeñas cosas que nos ayuden a conectar con nuestros bebés de luz.

Hace tiempo que voy buscando algo, un nuevo recuerdo. No me gustan mucho las joyas en general, pero suelo llevar algún anillo. Así que voy ojeando los escaparates de joyerías, a ver si encuentro algún anillo con algo significativo para mí.

Ayer fue el cumpleaños de mi madre, de la abuela. Pensé que quizás a ella también le gustaría tener algún recuerdo de sus nietas. Así que fui buscando alguna pequeña joya con dos florecitas, algo así como un colgante.

Entré en una y pregunté. "Colgante no tenemos, pero sí hay un anillo con dos florecitas". Cuando lo ví... Era mi anillo, ese que buscaba, como si la foto de las florecitas se hubiera transformado en plata. Me hice mi regalo para el primer cumpleaños de Júlia, que llegará dentro de poco.


A mi madre le compré finalmente unos pendientes, cada uno con una pequeña flor, como el anillo. No quise ponerla triste, pero se emocionó... Es una gran abuela.

Molts d'anys mamà! Molts d'anys, padrina!

dimecres, 8 d’agost del 2012

Disfrutar de la vida

He hecho una mezcla, con mis palabras en SUA, en ese rinconcito donde me siento tan libre, acompañada y respetada. Para recordarme cómo deseo vivir mi vida en los días en que voy a decaer. Hoy que finalmente me encuentro más fuerte. Mis hijas, en su día, siempre me dejan un regalo.

“Pues finalmente intento dejarme llevar... 

Aunque la falta de control en mi caso sea complicada. Perdí a mis hijas sin poder hacer nada y supongo que por ello necesito controlar otros aspectos de mi vida, para sentirme más segura, para creer que decido algo...

Pero a pesar de que sea difícil, lo estoy intentando.

Aunque he empezado a tomar ácido fólico, me niego a decir que estamos buscando. 

Para mí el lenguaje es muy importante, y aunque no tomar precauciones sea prácticamente lo mismo que buscar un embarazo, a mí me ayuda pensar que no estoy buscando, sino dejando que esa nueva vida decida por si misma. No quiero añadir presión, sino descargar tensión. Quiero darle otro sentido a mi vida, lejos de la búsqueda de la maternidad terrenal. Lo necesito. 

No voy a controlar el moco cervical, ni  la temperatura, ni piernas para arriba, ni días fértiles, ni nada de todo esto... 

El papi y yo nos queremos, cuando nos apetece, sin pensar en bebés, ni embarazos, ni nada, simplemente como una manera más de demostrarnos amor. Si llegará ese bebé, cuánto se quedará, no lo sabemos. No deseamos que sea pronto, ni tarde, únicamente queremos creer que cuando lo haga será para quedarse.

Disfrutar, esa es la palabra. Pero no únicamente disfrutar del hecho de concebir un bebé. Necesito disfrutar de todas esas cosas que están en mi vida y que no están relacionadas directamente con la maternidad.

Quiero disfrutar de una comida con la familia, de una cena con amigos, de un paseo por el mar, de un día de vacaciones, incluso de que sale el sol... Sin que el hecho de ser madre de un bebé terrenal ocupe mi mente. Llegará, no llegará, se quedará, cuando se irá, estaré bien, me pasará algo... No puedo más. Necesito dejar de pensar más allá del ahora.

Mi vida es bonita por lo que es, por como es, a pesar de haber perdido a dos hijas, o incluso diría que es mejor tras su corta existencia. No quiero sentir que está incompleta por no tener un hijo conmigo. Porque al fin y al cabo esta es la vida que me toca vivir y la quiero tal y como es. 

Lo que me espera, ¿quién sabe? Debo aceptar, aunque me cueste, que no soy yo quien controla todos los aspectos de mi vida, al menos en cierta medida. Sin presión, sin prisas... 

Disfrutando...”

dimarts, 7 d’agost del 2012

Tus hijos no son tus hijos

Tus hijos no son tus hijos
son hijos e hijas de la vida
deseosa de si misma.
No vienen de ti, sino a través de ti
y aunque estén contigo
no te pertenecen.

Puedes darles tu amor,
pero no tus pensamientos, pues,
ellos tienen sus propios pensamientos.
Puedes abrigar sus cuerpos,
pero no sus almas, porque ellas,
viven en la casa del mañana,
que no puedes visitar
ni siquiera en sueños.

Puedes esforzarte en ser como ellos,
pero no procures hacerlos semejantes a ti
porque la vida no retrocede,
ni se detiene en el ayer.

Tú eres el arco del cual, tus hijos
como flechas vivas son lanzados.
Deja que la inclinación
en tu mano de arquero
sea para la felicidad.
                                                         
                              Kahlil Gibran

El sentido del pasado y del futuro

Necesito encontrarle un sentido a todo esto, a la pérdida de mis hijas, al porqué a mí, porqué dos veces, porqué el 7...

Intento consolarme pensando en la generosidad de mis hijas, que renunciaron a mi amor terrenal a favor de su hermano o hermana que está por llegar. Pero supongo que eso únicamente funcionará el día que lo/la tenga en brazos al fin. Si ese día llega... Quiero creer, aunque es complicado...

Intento consolarme con mi crecimiento, con todo lo que aprendo cada día gracias a mis pequeñas... Pero hay días en los que preferiría seguir siendo ignorante.

Hoy es su día y no quiero escribirles cosas tristes, a ellas no, ellas son mi alegría... Y aunque sigo encontrando esos recuerdos que me ayudan a recordarlas con dulzura, no siempre me consuelan... Especialmente hoy.

Va a hacer tres años que decidimos ser papás y, aunque hemos cambiado, nuestra vida sigue más o menos igual. Me siento una persona afortunada. Me gusta mi vida de ahora, de siempre, y eso es lo que me ayuda a seguir. No necesito un bebé para completarla, pero hay un sentimiento, imagino visceral, que pide a gritos un hijo o una hija terrenal.

Esa llamada se hace cada vez más intensa... Pero tengo tanto miedo... Es una lucha interna entre el deseo y la prudencia, entre el amor y el pánico, entre el sí y el no, entre el pasado y el futuro...

Intento vivir el presente, el hoy, dejar de intentar controlarlo todo y dejarme llevar... Intento pensar que no depende de mí, que una vida llega cuando decide llegar, y de la misma manera se marcha, antes o después. Pero esa misma falta de control es la que me asusta y por otro lado me parece irresponsable.

Me viene a la cabeza un texto que hace tiempo tengo guardado. Sirve para recordar que los hijos no nos pertenencen, que esa vida es suya y no nuestra. Aunque habla de la vida terrenal, creo que me vendrá bien incluso ahora, esperando que decida llegar... y quedarse.

Porque "tus hijos no son tus hijos".

Cinc i onze mesos

M'ha sorprès el dia 7. Tenia clar que arribava, però supòs que el temps de vacances passa de manera diferent i he pensat "ja ha passat un mes més!!!".

Estic cercant un record nou per a vosaltres, per al dia d'avui. Una d'aquestes cosetes que m'ajudi a recordar la vostra presència de manera més dolça. Se'm fa difícil...

M'ha vengut al cap quan us movíeu dins jo. Mai ha arribat a ser un moviment que notàs gaire, tan petitones com éreu... Mës aviat semblaven pessigolles dins la panxa. En això us heu sembla bastant les dues. Estava asseguda al sofà i de cop notava unes papallones en el ventre, em feieu riure. Em tombava al sofà i esperava, per tornar-ho a experimentar. I us animava a fer-ho de nou, amb la veu i pegant petits tocs a la panxa. El papà i la padrina sempre em deien que us deixés tranquil·les... Però es que m'agradava tant sentir-vos dins...

T'estim, Júlia. 

T'estim, Aina.

Us enyor...

Mamà

dimecres, 1 d’agost del 2012

El principio de nuestra historia

Hoy empiezo vacaciones. El papi y yo hemos ido a cenar para celebrarlo. Me gusta mucho tener estos momentos de pareja, aunque no dejan de tener un regustillo amargo. Pienso en que no debería de ser así, que ahora tendríamos que estar en casa, o puede que cenando también, pero deberíamos ser tres... Aún así intento disfrutarlo, pensando que tenemos que aprovecharlos porque no nos queda mucho tiempo de hacerlo. Un día no muy lejano ya no seremos dos. ¡Ojalá!

Últimamente los deseos de maternidad terrenal se están haciendo muy presentes... Pero el motivo de mi escrito no es ese.

En el coche, eligiendo una música al azar, he visto el cd de Alejandro Sanz, "No es lo mismo". Es nuestra canción. Sí, ya sé, no es una canción propia de amor, su letra tampoco tiene especial significado, pero por diversas razones es la nuestra. Con ella empezó nuestra historia juntos y, por tanto, la de mis hijas. Es su canción también.

Es el principio, nuestro principio. 

Si os apetece escucharla, aquí