dijous, 26 de juliol del 2012

Existieron, luego son

Una de las partes más difíciles del proceso del duelo ha sido ver como mis hijas son tan poco reconocidas socialmente. Para la mayoría de la gente no fueron más que algo que pudo ser y no fue. He llegado a entenderlos, estoy consiguiendo no enfadarme con los comentarios, los gestos... Pero sigo sin poder aceptar que pretendan que yo lo sienta a su manera. 

Me he rendido, no puedo explicar más, no puedo gastar energías en intentar que comprendan. Finalmente sólo pido que me respeten, que me dejen vivirlo de la manera que yo quiera. No pido que me llamen madre, simplemente que me permitan sentirme así, porque lo soy, porque lo fui durante 20 semanas y luego otras 20 más. Esto no es un título que se pone y se quita.

Adoro a mis hijas, no las conocí en vida, no las he criado, pero las he querido como una madre y así las sigo queriendo. No me hace falta compartir mi día a día con ellas para hacerlo. Las quiero por lo que son, lo más importante de mi vida, lo más bonito que he hecho, a pesar del triste final.

Aquí estaba Júlia, de unas 15 semanas. No tengo más recuerdos de ella, los perdí, pero esa es otra historia.


Esta es Aina a las 12 semanas:


¿Véis? Estaban allí, creciendo dentro de mí, hasta que llegó la hora de marcharse, pronto, demasiado pronto. 

Existieron, luego son mis hijas.

dimarts, 24 de juliol del 2012

A la meva petita Aina

Aina, petitona, avui vull parlar amb tu.

En aquests dies hauries d'haver nascut. Avui era allò que anomenen la data probable de part. A més, dijous és el teu sant i, tot i que a la família no els celebram, inevitablement és el teu dia, són els teus dies.

No ha estat un mal dia, al contrari del que em pensava. Vos he tengut presents, especialment a tu, com cada dia. Però els records que en tenc no em fan estar trista sino que em provoquen tendresa. Pens amb tu i en quan vaig veure la teva carona entre les meves cames, en la teva maneta enlaire quan la ginecòloga et va agafar per endur-te'n. I se m'escapen les llàgrimes, però també un somriure. Eres meva, et vaig crear, et vàrem crear... Tan petita, tan perfecta, tan guapa, guapíssima. Si t'haguessin vist, qui em podria negar la meva condició de mare?

Pens en com podria ser de diferent la meva vida avui, amb tu en braços, amb tu al ventre, ben gran, amb tu a punt de sortir... Però aquesta seria una altra vida, no la meva, no aquesta... I no puc evitar alegrar-me pensant que tanmateix et tenc amb mi, diàriament. No puc abraçar-te amb les mans, però ho faig amb l'ànima.

El teu papà m'ha dit avui que el que ens ha passat potser té un sentit i jo el vull creure. A poc a poc el vaig trobant, l'anam trobant...

M'agrada pensar que el que ha passat és producte de la vostra generositat i que heu renunciat a rebre el nostre amor de manera física, a favor del vostre futur germà o germana. Sou tan meravelloses! 

T'estim floreta meva

diumenge, 22 de juliol del 2012

Dibujando...

Hoy me he reencontrado con mi parte artística, olvidada durante muchos años. Nunca he sido muy buena, la verdad, pero es agradable, me relaja... Sentir que voy creando y, a la vez, descargando... Debería hacerlo más...

He encontrado parte de un cuaderno de esbozos y unas viejas ceras. Me he sentado en el sofá y las he dejado ir sobre el papel...

Recuerdo mis clases de plástica en la universidad. En aquel tiempo dibujé algo parecido a esto en ese mismo cuaderno:


De repente, el dibujo de entonces ha cobrado sentido para mí, o al menos, un sentido especial que no tenía en aquellos años... Casualidades o no de la vida...

No podía olvidarme de ellas, de mis pequeñas, mis florecitas...


Us estim, us enyor, us record, cada dia...

dilluns, 16 de juliol del 2012

Jugando con mis hijas

He pasado este fin de semana junto al mar, nuestro mar, el mío y el de mis hijas, ese en el que nos despedimos. Pensaba en nadar con ellas un rato, pero han sido días de gran oleaje. Aún así les hice la visita que llevaba tiempo deseando y cambiamos los juegos del agua por los del viento. Yo les decía "bufau, bufau" (soplad, soplad) y el viento soplaba más fuerte, echándome el pelo para atrás. Me estuve riendo un buen rato. Volví a casa de buen humor.

A las pocas horas recibo un mensaje de una amiga, que está muy lejos. Me cuenta que ha soñado conmigo y con mis niñas. Habíamos ido a un parque porque ellas querían jugar. Estaban ya grandecitas, preciosas y nos reíamos mucho con sus juegos. Como me reía yo en el juego con el viento.

Me ilusiona ver como ellas siguen viviendo más allá de mi corazón y de mi mente, cómo son capaces de llegar a los demás mediante la magia de los sueños.

dimarts, 10 de juliol del 2012

Nana para mamá

Gracias, Maira, por descubrirme esta bonita poesía de María Villarroya. En las noches de insomnio, de añoranza, de miedo... me dejo acunar por mis hijas. Qué bien sientan esos regalitos que nos hacen llegar nuestras pequeñas. 


Ya juntos bailamos
Nuestra danza misteriosa,
Que iba tejiendo esa manta luminosa,
Cosida lentamente
Con nuestro Cordón de Luz.

Ya juntos crecimos
En nuestra Montaña Sagrada,
Que iba trazando nuevos paisajes cada semana,
Y allí nos nutrimos,
Alimentados amorosamente
Por nuestro Cordón de Luz.

Ya en tu vientre mamá
Hablé contigo noche y día,
Y te abracé con mis manitas
Cada vez que acariciabas mi redonda casita
Protegiendo nuestro bello hogar.

Ya en tu vientre mamá
De la fuente de nuestras aguas,
Nació la melodía de esta nana,
Que al reencontrarte a la luz del día,
Cuando por fin se besaron nuestras miradas,
Resonó alegre en mi corazón,
Y reconocí tu voz.

Y confiado en la elección, sentí la calma sin tiempo
Y lloré, lloré…
y comprendí el vínculo eterno de este Gran Amor.
Gracias Mamá, deja que ahora, esta Nana te la cante Yo.

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Que yo te canto mi nana
Y en mis brazos déjate acunar

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Que yo te canto mi nana
Y en mi corazón déjate Amar.

Duérmete Mamá, duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Olvida penas
Y aviva toda la Luz que hubo en ti.
Descarga peso
Libera miedos
Y avanza Poderosa al fin
¡Mamá, no sabes cuánto te quiero…!

Duérmete Mamá, duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Que yo he venido
A recordar la mujer que hay en ti
A liberarte del trauma antiguo
Y a guiar tu viaje con mi Luz
¡Mamá, no sabes cuánto te quiero…!

Duérmete Feliz, ya estoy junto a ti.

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Vacía lo viejo
Que un día no te permitió volar
Respira hondo, la Voz del Viento,
Tu Gran Silencio,
La brisa del Mar.
¡Mamá, no sabes cuánto te quiero…!

Duérmete Mamá, duérmete Mamá

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Nunca te rindas
Tú, lucha siempre por tu libertad.
Y si algún día las fuerzas cesan
Mis ojos te dirán tu Gran Verdad
¡Mamá, no sabes cuánto te quiero…!

Duérmete Feliz, ya estoy junto a ti.

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
A medianoche
Vendré a buscarte como tiempo atrás
Abrazaditos en nuestro sueño
Volando en una estrella fugaz
¡Mamá, no sabes cuánto te quiero…!

Duérmete Mamá, duérmete Mamá

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Que yo te canto mi nana
Y en mis brazos déjate acunar

Duérmete Mamá
Duérmete Mamá
Que yo te canto mi nana
Buenas noches Mamá

dissabte, 7 de juliol del 2012

Quatre i deu mesos

S'acaba el 7... 

Aina, confitet meu, 4 mesos ja sense tu... D'aquí unes setmanes hauries d'haver nascut. Saps? Una bona amiga ha triat, sense saber-ho, el teu nom per a la seva petitona. I he estat tan contenta... 

Júlia, saps com has estat de present avui. Hem anat a la festeta on tu m'hauries d'haver acompanyat físicament, però tot i així hi eres, ja ho saps.

Aquests dies s'estan fent molt difícils. El camí que estic fent és llarg i té moments complicats, de caiguda. Gràcies per enviar-me aquest gran regal, aquest nou projecte que fa tornar la il·lusió a la meva vida, encara que sigui en la part professional. Ha estat molt important per a mi.

Vos enyor, vos estim, vos sent aprop.

divendres, 6 de juliol del 2012

Per a Júlia

Júlia, estimada.

Avui no puc dormir i tenia ganes de parlar amb tu. Tot i que sé que no ha de ser així, em sent culpable. Tant de temps que et vaig negar. No et vaig poder veure, no et vaig voler veure.. Em sap tan de greu... No sabré mai com eres i com podries ser.

Ha estat complicada la meva relació amb tu, perquè he après a estimar-te després de la partida de n'Aina. Ella no hagués arribat si tu no te n'haguessis anat i això em fa tenir sentiments contradictoris... 

Imagin moltes vegades a qui podries semblar, com seria el teu caràcter. Sempre et movies molt i vull imaginar que així series. Però, en canvi, te n'anares tranquil·lament. 

Si tot hagués estat com hauria de ser, ara tendries poc més de 5 mesos. Potser també estaria desperta a aquestes hores perquè voldries menjar. Sempre he pensat que et voldria haver donat pit. Potser estaria també asseguda al sofà, com ara, però en lloc de l'ordinador el tendria a tu a les mans. Potser tu tendries ganes d'estar desperta i et mouries molt, però potser també, de cop, cauries dormida i jo seguiria disfrutant del plaer de poder-te tenir tranquil·lament en els meus braços.

L'estiu passat que passàrem juntes vàrem estar nedant molt, imagin que t'agradaria l'aigua. Com disfrutaries del bany, movent cames i braços. Rient i fent petits crits. ¿Qui sap?

M'agrada imaginar-te...

Necessit aquests moments per separat. Tot i que a vegades us acabau convertint en una, tu ets la meva filla gran, la meva primera gran alegria. Aquest lloc sempre serà teu.

T'estim, petita, floreta meva, t'estim molt. 

Mamà.

dijous, 5 de juliol del 2012

Yo te daría

Si a alguien le pica la curiosidad, aquí os dejo la canción de María Villarroya de la que habla Bea en el escrito anterior. Ha sido un bonito descubrimiento o, como a mí me gusta llamarlo, regalo de mis hijas.

Yo te daría mi tiempo, mi entrega
Yo te daría mi paz y mi espera
Yo te daría mi pecho, mi mirada sincera.

Yo te daría mi silencio sin quejas
Yo te daría mis noches en vela
Yo te daría mi Vida.

Yo te daría mi cálido abrazo,
Mis momentos buenos y malos
Yo te daría mis paseos, mi regazo.

Yo te daría mis cuentos de niña,
Mi presencia, mi fantasía,
Yo te daría mi Vida.

Yo te daría mi voz mis palabras,
Mis mañanas, mis madrugadas
Mis cofres llenos de duendes y espadas
Todas mis noches estrelladas.

Nace de ti mi melodía
Con lo mejor que me enseñó la Vida
Para que puedas libremente
Volar.

Yo te daría mis juegos, mis bañeras
Mi cansancio sutil, mi manera
Yo te daría mi ignorancia, mi experiencia.

Yo te daría mis tardes serenas
Mis lavadoras, mis planchas eternas
Yo te daría mi Vida.

Te rendiría todos mis honores
Con mis sostenidos y con mis bemoles
Yo te daría mi Intento, todos mis sudores.

Yo te daría mis cuentos de niña
Mi presencia mi fantasía,
Yo te daría mi Vida.

Yo te daría mi voz, mis palabras
Mis mañanas, mis madrugadas
Mis cofres llenos de duendes y espadas
Todas mis noches estrelladas.

Y ahora te doy mi melodía
Con la humildad que me enseñó la Vida
Para que puedas libremente
Volar… Desde Ti.

Gracias, Bea

Beatriz Fernández es una doula especializada en duelo que nos acompaña en el rinconcito y da voz a tantos padres y madres que han perdido a sus hij@s. Personalmente tengo mucho que agradecerle, porque tiene un don para poner palabras a lo que siento, siempre con respeto, siempre con cariño...

Quería compartir aquí algo que ha escrito sobre su trabajo, sobre ese amor por mis hijas del que tanto hablo por aquí. Espero que os ayude más a entender.

diumenge, 1 de juliol del 2012

Tenía tanto que darte

Muchas veces no sabes cuál es el significado real de la letra de una canción. Supongo que el arte es eso. Te llega o no te llega, provoca diferentes emociones en ti o no lo hace... 

La verdad es que en su momento llegué a aborrecer esta canción: sonaba en todos los sitios a todas horas. Pero hoy me he detenido a escuchar su letra y la verdad es que tiene bastante sentido para mí. Porque tenía y sigo teniendo mucho amor guardado para mis niñas.

Prometo guardarte en el fondo de mi corazón
Prometo acordarme siempre de aquel raro diciembre
Prometo encender en tu día especial una vela
y soplarla por ti...
Prometo no olvidarlo nunca

Tenia tanto que darte
Tantas cosas que contarte
Tenia tanto amor,
guardado para ti...

Tenia tanto que darte
Tantas cosas que contarte
Tenia tanto amor,
guardado para ti...

Camino despacio pensando volver hacia atrás,
No puedo en la vida las cosas suceden no más...
Aún pregunto que parte de tu destino se quedó conmigo,
Pregunto que parte se quedo por el camino

Tenia tanto que darte
Tantas cosas que contarte
Tenia tanto amor,
guardado para ti...

Tenia tanto que darte
Tantas cosas que contarte
Tenia tanto amor,
guardado para ti...

Tenia tanto que a veces maldigo mi suerte..
A veces la maldigo...
Por no seguir contigo...

Tenia tanto que darte
Tantas cosas que contarte
Tenia tanto amor,
guardado para ti...

Nena Daconte

Gracias por existir

Cada día intento encontrar algo que me conecte con mis hijas. Me gusta pensar que son regalos que me hacen llegar las florecitas porque la mayoría de veces dibujan una sonrisa en mi rostro. Pero incluso si lo que provocan son lágrimas, siempre sirven para que finalmente me sienta liberada y en paz. 

Hace un par de días estaba esperando al papi en el coche cuando me fijé en que la radio estaba encendida pero sin sonido. Subí el volumen y me encontré con el final de una canción en la que Eros Ramazzotti decía así:

Si quiero decirte que nunca habrá
cosa más bella que tú,
cosa más linda que tú,
única como eres,
inmensa cuando quieres.
Gracias por existir.

Realmente tengo que darles las gracias a mis hijas por existir, por haberme hecho su mamá. A pesar del dolor de su partida, han traído a mi vida gran cantidad de cosas buenas. Me siento muy afortunada y orgullosa de haber sido capaz de descubrirlo.

Júlia i Aina, gràcies per existir.