dijous, 31 de maig del 2012

En que estrella estará

He creado un ángel verde y gris,
que se pasea de noche, no lo puedo ver.
Está donde la luz que dicen que hay,
donde terminan los sueños de la realidad,
donde se escapan los niños si no quieres más;
donde se ahogan los gritos de mi mitad.


He creado un ángel verde y gris,
a veces le hablo bajito, por si está.
Le busco por la calle al caminar.


A veces le echo de menos si tú no estás,
a veces tengo que hacer de tripas corazón
A veces tengo que huir, porque no puedo más.


En qué estrella estará, para cuidar de él.
Me pasaré la vida sin dormir.
En qué estrella estará mi dulce corazón,
por qué me roba la vida y la razón.
Dime quién vendrá a ocupar su lugar,
por qué mis sueños se rompen de golpe.


Donde terminan los sueños de la realidad,
donde se ahogan los gritos de mi mitad.


En qué estrella estará, para cuidar de él.
Me pasaré la vida sin dormir.
En qué estrella estará mi dulce corazón,
por qué me roba la vida y la razón.
Dime quién vendrá a ocupar su lugar,
por qué mis sueños se rompen de golpe.


Quiero irme con él

                                           Nena Daconte


dimecres, 30 de maig del 2012

A ti, gracias

A ti, que me quieres, que formas parte de mi vida diaria, que te preocupas por mi, que me preguntas como estoy, que puedes hacer por mi y me hablas de mis hijas. 

A ti, que me conoces bien pero te cuesta comprender lo que siento y como lo siento. 

A ti, que nos conocemos poco, quizás no nos hayamos visto nunca en persona, o pocas veces, o de una manera virtual. 

A ti, que has caído aquí por casualidad, quizás buscando respuestas, quizás porque también has perdido a un hijo, quizás porque alguien a quien quieres está pasando una situación similar a la mía.

Seas el "ti" que seas quiero darte las GRACIAS. Por leerme, por respetarme, por preocuparte por mi, por querer entenderme mejor, por querer conocernos más, a mí y a mis hijas. Gracias por dedicarnos un ratito de tu tiempo.

Espero que mis palabras puedan ayudarte, de alguna manera...

Gracias también a mis hijas por enseñarme tanto.

dissabte, 26 de maig del 2012

Necesidad de tiempo

En el camino de la vida nos vamos encontrando piedras y tenemos que superarlas. Yo me he encontrado con una muy grande, una montaña. Podría rodearla, podría intentar destruirla, podría buscar un atajo,… Eso ya lo intenté. Pero he decidido enfrentarme cara a cara con ella y decirle “yo soy más fuerte que tú, no vas a poder conmigo”. Porque creo que ésta es la mejor manera, que voy a salir fortalecida de la experiencia.

Hay días en los que el camino es sólo una pequeña cuesta y puedo avanzar muchos metros. Hay días en los que la cuesta se hace más pronunciada y el cansancio no me deja dar ni un paso. Hay otros en los que el camino es tan duro que no puede hacerse andando, tengo que escalar, sin cuerdas. Me dejo las manos (y el alma) agarrándome para no tener que bajar, para no caerme. Hay días en los que me caigo, pero, por suerte, encuentro la red que me sujeta (¡gracias!).

Voy llegar a la cima y bajar la montaña, pero para ello necesito tiempo. No el que la gente crea que es necesario, no el que a ellos les gustaría, sino el que yo necesito, sin presiones.

Soy consciente que a los que me quieren les cuesta verme sufrir, que les gustaría que fuera la de siempre, pero eso no va a ocurrir. Me duele el alma y para ello no hay medicina. He pasado por una experiencia muy triste y dolorosa, nunca podré volver a ser igual que antes. No quiere decir que vaya a ser peor, pero ya no seré la misma, seré diferente, incluso creo que mejor. Pero para encontrar a mi nueva yo tengo que pasar por un proceso, no puede ser de un día para otro. Y, ¿sabéis?, voy por buen camino. Dadme tiempo.

Necesito tiempo para reorganizar mi vida, para aprender a vivir con mis hijas de una manera diferente a como me había imaginado. No tengo que olvidarlas ni dejar de quererlas porque no estén conmigo. Ser fuerte es ser capaz de sentir amor a pesar del dolor. Acepto lo que ha ocurrido, pero no puedo hacer como si ellas no hubieran existido, porque si lo han hecho.

Mis hijas sí han tenido vida. No era el cuerpo el que iba creando vida, sino la vida que se iba transformando en un cuerpo. El problema es que ese cuerpo no estaba preparado para que la vida pudiera darse fuera de mi vientre. Ellas han sido invisibles para los demás, pero siempre van a estar en mi corazón y en mis sentimientos. Siempre van a formar parte de mi vida.

dimarts, 22 de maig del 2012

No te rindas

No te rindas, aún estás a tiempo
De alcanzar y comenzar de nuevo,
Aceptar tus sombras,
Enterrar tus miedos,
Liberar el lastre,
Retomar el vuelo.
No te rindas que la vida es eso,
Continuar el viaje,
Perseguir tus sueños,
Destrabar el tiempo,
Correr los escombros,
Y destapar el cielo.


No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se esconda,
Y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma
Aún hay vida en tus sueños.
Porque la vida es tuya y tuyo también el deseo
Porque lo has querido y porque te quiero
Porque existe el vino y el amor, es cierto.
Porque no hay heridas que no cure el tiempo.
Abrir las puertas,
Quitar los cerrojos,
Abandonar las murallas que te protegieron,
Vivir la vida y aceptar el reto,
Recuperar la risa,
Ensayar un canto,
Bajar la guardia y extender las manos
Desplegar las alas
E intentar de nuevo,
Celebrar la vida y retomar los cielos.


No te rindas, por favor no cedas,
Aunque el frío queme,
Aunque el miedo muerda,
Aunque el sol se ponga y se calle el viento,
Aún hay fuego en tu alma,
Aún hay vida en tus sueños
Porque cada día es un comienzo nuevo,
Porque esta es la hora y el mejor momento.
Porque no estás solo, porque yo te quiero.

                                                     
                                                          Mario Benedetti

dissabte, 19 de maig del 2012

Cerrando un ciclo

No me había atrevido a compartirlo por aquí, pero después de escuchar una entrevista a una psicóloga experta en duelo, lo he visto claro. No son sólo casualidades, hay algo más, mágico, espiritual, no sé cómo explicarlo… Puede que la conexión cuerpo-mente de la que durante tanto tiempo he sido escéptica, sea más cierta de lo que pensaba.

Viví muy mal la pérdida de mi primera hija, me arrepentí muchas veces de cómo había hecho las cosas. Con mi segunda hija fue como si la vida me hubiera dado la oportunidad de revivirlo y hacerlo como a mí me hubiera gustado.

Mis dos hijas se fueron un día 7, con medio año de diferencia. Las dos a las 20 semanas, las dos en miércoles. Hay algunas “casualidades” más, que me guardo para mí. Pero hay una en especial que es muy significativa: mi FUR fue el 15 de abril, la misma que mi primera regla después del segundo parto, un año después. También fue el último día en mi agujero.

He cerrado un ciclo. Se acabó, ya está. A partir de ese día es otro nuevo: nuevas historias, nuevas experiencias, “¿nuevos hijos?”…

Pero siempre sin olvidar a estas dos pequeñas que no están y a las que quiero tanto.

Un any com a mare

Estimada, la meva nina gran

Avui fa un any que em vares convertir en mare. 

Record que el dia anterior havia anat a comprar una prova d'embaràs. No vaig dormir en tota la nit, esperant que arribés el matí i poder fer la prova de manera més fiable. M'havia posat el despertador més prest, per aixecar-me abans que el teu pare, però em vaig quedar adormida. 

No saps com va ser de difícil fer la prova d'amagat! Quan ho pens em fa riure. Fent pixo amb la prova entre les mans, amb les cames tancades perquè no pogués veure res, amagant la capsa i la prova, ja feta, davall unes camisetes...

Ell anava a sortir i vaig agafar la prova. Allà estaven: dues línees roses, ben marcades. No hi havia dubte. Li vaig plantar la prova davant els ulls i em va mirar, entre content i espantat: ¿Y esto qué quiere decir? No sabíem què dir, no sabíem què fer. Només ens miràvem i miràvem la prova. Volia riure, volia plorar... Quina felicitat, quina por!

El papà a fer feina i jo a veure la padrina. La vares fer tan feliç!

Jo vaig passar el dia damunt un núvol. Era incapaç d’aterrar. Ton pare, que en sap molt més d’aquestes coses, es va comprar un entrecot per dinar i va obrir una botella de bon vi. “No todos los días se entera uno de que va a ser papá”. Amb una botella de bon vi, també et vàrem dir adéu, mesos després.

Avui ho hauríem de celebrar junts, amb tu en els nostres braços. Avui les coses haurien de ser d’una altra manera, molt diferents. Però tot i així et vull donar les gràcies per haver-me triat com a mare. Em vares fer molt feliç i em segueixes fent molt feliç d’alguna manera que no sé explicar.

T’estim, floreta meva.

divendres, 18 de maig del 2012

Cuando el amor pesa

El otro día leía en un blog una conversación de una niña con sus amigas que decía algo así cómo: "Las mamás tienen bebés en la barriga, unos crecen y otros no". Me encantó. Qué visión tan real, tan inteligente, tan poco contaminada... ¡Cuánta sabiduría!

Cómo he escuchado más de una vez por el rinconcito, "son los bebés los que deciden cuando llegar".

Mi mundo, por suerte, está rodeado de mujeres sabias, aunque algunas no lo muestran o no lo saben. Mujeres de todas partes del mundo. Mujeres a las que he podido abrazar, otras a las que me gustaría hacerlo. Todas deseosas de ser madres en algún momento. Algunas tienen sus bebés con ellas, otras están en camino. Hay más de las que desearía que no pueden tenerlos consigo. Otras más deseando con fuerza que se decidan a llegar. Incluso las hay que de todo un poco.

Yo también deseo. Deseo que mi bebé decida llegar, crecer y quedarse. Siento que tengo mucho que dar, pero no encuentro brazos que lo reciban, o al menos no esos brazos que a mi me gustaría. Estoy acumulando besos, caricias y cariños que no puedo dar a mis hijas. Se los mando, dónde quiera que estén, pero no es suficiente.

Hay días en los que el amor pesa tanto...

dimarts, 15 de maig del 2012

Definición de hijo

"Hijo es un ser que nos prestaron para un curso intensivo de cómo amar a alguien más que a nosotros mismos, de cómo cambiar nuestros peores defectos para darles los mejores ejemplos y de nosotros aprender a tener coraje.

Sí, ¡es eso!

Ser padre o madre es el mayor acto de coraje que alguien puede tener, porque es exponerse a todo tipo de dolor, principalmente de la incertidumbre de estar actuando correctamente y del miedo de perder algo tan amado.

¿Perder? ¿Cómo?

No es nuestro, ¿recuerdan?

Fue apenas un préstamo..."

José Saramago

dilluns, 7 de maig del 2012

Dos i vuit mesos

I com qui no vol la cosa, torna a ser dia 7. Un mes més sense vosaltres... Trenta dies més estimant dues petites floretes.

Sabeu que estic bé, que vaig seguint cap envant, fent qualque ullada enrera... Finalment vos he deixat anar... Però mai deixaré de recordar-vos.

Vos estim molt, petites meves.

diumenge, 6 de maig del 2012

El día de la madre

Acaba el Día de la Madre. La verdad es que no es mi día preferido, se ha convertido en un día demasiado comercial, como tantos otros. Pero este año, para mí, ha sido un día especial. Hoy tendría que haber tenido a mi hija mayor en brazos o hoy tendría que haber tenido a mi hija pequeña en mi vientre. Pero en cambio he pasado inadvertida, escuchando las felicitaciones que le daban a las demás. Hoy he sido una madre sin hijas.

Por suerte, alguna hay que me ha tenido en cuenta. Un mensaje, una llamada... Os lo agradezco enormemente. Me he sentido orgullosa, como cualquier otra madre, de que os acordarais de mis hijas. Reconocerme como tal ha sido un empujoncito más en mi curación.

Hoy he tenido ganas de gritar a los cuatro vientos: yo también SOY MADRE.

Para Noemí y Álex

Siento mucho que perdierais a vuestra hija el año pasado. Espero que en esos momentos encontrarais el acompañamiento médico necesario, tanto a nivel físico como emocional. Siento que no pudierais tenerla en vuestros brazos hasta que murió. No entiendo el porqué. Espero que en esos momentos tan duros contarais con el apoyo de vuestro entorno, que pudierais llorar y recordar a vuestra hija tanto como fuera necesario, sin sentiros forzados a estar bien, sin prisas por volver a eso que llaman la normalidad. Espero que no tuvierais que escuchar las típicas frases de “eres joven”, “ya tendrás más”, “si pasó es que no tenía que ser” y tantas y tantas más que vosotros y yo (y muchos padres y madres) sabemos que no consuelan, sino que hacen más daño.

Espero que en este nuevo embarazado os hayáis sentido comprendidos, por vuestro entorno y por los profesionales médicos. Sois muy valientes por haber vuelto a intentarlo. Sé de los miedos que se apoderan de nosotros, que no nos dejan disfrutarlo como nos gustaría, que no nos dejan vincularnos con el nuevo bebé por si finalmente también nos deja, que nos hacen sentirnos culpables por quererlo y sentir que desmerecemos al que se fue.

Siento que dieran una imagen de ti, Noemí, como una madre que no colaboraba en el parto. Siento que no entendieran los miedos, la desesperación, el dolor que supone enfrentarse a un nuevo nacimiento después de haber perdido a una hija. Siento que hicieran salir a Álex a un pasillo, sin saber nada, únicamente escuchando tus gritos. Siento que no pudieras contar con su apoyo, con su presencia. Siento que no te explicaran qué estaba pasando cuando no oías llorar a tu bebé, que nadie te cogiera de la mano, que te tranquilizara. Especialmente siento la frase de la ginecóloga haciéndote sentir culpable por lo que había pasado. Palabras horribles, totalmente desafortunadas y muy poco profesionales. Porque además sabes que tu no tuviste la culpa de nada.

Espero que, a pesar de lo que vi, en algún momento te sintieras acompañada y entendida por los profesionales médicos, que alguien mostrara algo de empatía. Un embarazo y un parto después de una pérdida no son como cualquier otro.

Me alegro profundamente de que Nagore haya llegado para traer luz y color a vuestra vida. Disfrutadla. Pero sobre todo espero que os permitan seguir recordando a vuestra pequeña que se fue demasiado pronto. Porque cada hijo es único. Espero que entiendan que la alegría de tener a uno no quita el dolor y el amor que se siente por el que se ha ido.

Os mando un gran abrazo