dimarts, 24 d’abril del 2012

El poder de las mujeres

No hay quien lo pare. Cuando la mujer siente esa llamada, la maternidad, todo pasa a un segundo plano. Es algo instintivo, animal. Es una necesidad, la de crear vida. Pasar del mi al nosotros.

Una mujer herida, que ha sentido esa vida creada en su interior, pero se la han arrebatado. Sin razón, sin motivo alguno. La parte animal despierta, aullando, rota por el dolor. Llora, grita y cae, rendida. La calma llega y entonces busca respuestas que no llegan. Y llora, grita y cae, de nuevo.

Imagina que no se trata de una, sino de varias mujeres. Madres que han perdido a sus cachorros, que han llorado, han gritado y han caído. Imagina si estas mujeres se unieran... ¡Cuánto poder! Imagina, pues, que se han unido, buscando una misma respuesta. Cualquier cosa será posible...

A vosotras, grandes madres, en busca de ese arcoiris que traiga el color a nuestras vidas: GRACIAS

divendres, 20 d’abril del 2012

Estar demasiado bien

¿Se puede estar demasiado bien?

Ha pasado un mes y medio desde que mi segunda florecita se fue. Diariamente me acuerdo de ellas, leo y escribo sobre la pérdida. Soy consciente de lo que me ha pasado, pero pensaba que en este tiempo la situación sería más dramática, que me encontraría peor. Pero la verdad es que me paso el día contenta y animada. No me he sentido forzada a estar mejor, ni siento que yo misma me esté forzando inconscientemente.

¿De qué me quejo, entonces? Pues que me preocupa no estar haciéndolo bien, que esta alegría que me caracteriza ahora esconda algo no resuelto, alguna especie de negación a la pérdida. Y que dentro de un tiempo venga la caída en picado. Ese miedo a caer...

Es cierto que últimamente me hago muchas preguntas, me planteo muchas dudas, reflexiono más que nunca sobre la vida, sobre la pérdida y todo lo que conlleva. Puede que ésta sea mi manera de vivir el duelo...

También puede que ahora esté tan cegada en la medicina que de alguna manera no me deja ser tan consciente de lo ocurrido. O puede que simplemente esté contenta porque realmente lo estoy, porque a pesar de que mis hijas no estén conmigo, me siento una persona afortunada. 

Construyendo una nueva mamá

No se está tan mal fuera del agujero, me ha venido bien. Me siento aún más cerca de mis hijas. Pensaba que me costaría relacionarme con los niños y niñas, especialmente con los bebés, que removerían las heridas, pero ha sido al contrario. Incluso diría que soy capaz de conectar más con ellos. He vuelto al trabajo más tranquila, más empática, más sensible a las necesidades de los más pequeños... Estoy aprendiendo mucho y me siento muy bien.

Hoy lo escribía en el foro de SUA: la pérdida de mis hijas ha supuesto un crecimiento enorme a nivel personal. Como si a cambio de perder a mis hijas recibiera el regalo de sentirme mejor conmigo misma. Mis niñas están construyendo una mamá mejor para un futuro bebé.

No creáis que estoy mal de la cabeza. Su partida tiene que tener algún sentido, así que, permitidme que piense así.

dimarts, 17 d’abril del 2012

Cada fill és únic

Feia dies que no xerrava amb vosaltres, petites. He estat molt ocupada i no he trobat el moment de seure tranquil·lament per estar amb vosaltres. Coses dels grans!

Això no vol dir que no hi hagi pensat, al contrari, no hi ha moment que no us tengui presents. Vull dir-vos que estic millor, que començ a somriure i a riure més, que començ a disfrutar de petites coses... La recerca de metges i solucions m'està fent sentir bé. Així sent que estic fent alguna cosa i crec que vaig per bon camí. 

A veure si així, qualque dia, podeu tenir un germanet o germaneta que es quedi amb mi. Que no us llevarà mai el lloc, cada una de vosaltres té el seu, propi i únic. Un infant al qui explicaré que no ha estat el primer, que té dues germanes grans que varen partir massa prest. Me l'imagin, me la imagin, mirant el quadre de les floretes i fent-li una besada, nedant a la mar on us vàrem dir adéu, jugant amb els objectes que no eren per a ell, o per a ella, sino per a vosaltres, dormint a un bressol que no havia de ser per ell, o per a ella, però que estrenarà...

Quan aquest dia arribi tot es multiplicarà per tres: cada cançó que li canti serà per a tots tres, cada abraçada, cada besada que li faci, serà també per a vosaltres, cada "t'estim", cada paraula dolça, us les faré arribar també... Perquè el món només en veurà un, però realment tendré 3 fills. 

Vos estim

Mamà.

Lucha de gigantes

Aunque la alegría, poco a poco, se va apoderando de mí, hay momentos en los que me siento así... en un mundo descomunal.


Lucha de gigantes de Antonio Vega

Lucha de gigantes convierte
el aire en gas natural.
Un duelo salvaje advierte
lo cerca que ando de entrar.
En un mundo descomunal
siento mi fragilidad

Vaya pesadilla, corriendo
con una bestia detrás.
Dime que es mentira todo,
un sueño tonto y no más.
Me da miedo la enormidad
donde nadie oye mi voz.

Deja de engañar,
no quieras ocultar
que has pasado sin tropezar.
Monstruo de papel,
no sé contra quien voy
¿O es que acaso hay alguien más aquí?

Creo en los fantasmas terribles
de algún extraño lugar.
Y en mis tonterías para
hacer tu risa estallar.
En un mundo descomunal
siento tu fragilidad

Deja de engañar, 
no quieras ocultar
que has pasado sin tropezar.
Monstruo de papel,
no sé contra quién voy.
¿O es que acaso hay alguien más aquí?

Deja que pasemos sin miedo

dissabte, 14 d’abril del 2012

Un día para la normalidad

Me queda un día en mi agujero, ese que comparto con mis niñas. El lunes tendré que salir de él y empezar a hacer "mi vida de antes". Una vida donde mis hijas no tienen cabida, más que en mi corazón y en mi mente. Esa vida que dejé estando embarazada y a la que vuelvo sin hija. Vuelvo a la normalidad, al trabajo, a la rutina...  Ya se acabó mi duelo para el mundo, ya tengo que seguir adelante.

Pero nadie sabe, nadie piensa, que esa vida está llena, también, de recuerdos de mis hijas, porque también la compartían conmigo mientras estaban en mi interior.

No todo es malo. Por un lado me ilusiona la vuelta. Me encanta mi trabajo y tengo algún nuevo proyecto. Pienso que por un lado me vendrá bien. 

Pero me gusta mi agujerito y me cuesta pensar en estar unas horas fuera de él. He cambiado, mis hijas me han cambiado, y ahora mis prioridades son otras.

Me queda un día para empezar mi doble vida. 

dijous, 12 d’abril del 2012

Estar "en barbecho"

He cogido prestada esta frase de una compañera de SUA. Me parece muy gráfica y muy adecuada al momento que estoy pasando. 

Según la RAE, ésta es la definición de barbecho: Dicho de una tierra labrantía: Que no está sembrada durante un tiempo para que descanse. Pues así estoy yo, en barbecho. Mi cuerpo está descansando hasta que esté preparado "para la siembra".

El lenguaje es muy importante, más de lo que la gente piensa. El lenguaje es pensamiento. No es lo mismo "no poder quedarme embarazada de momento" que "estar en barbecho". De esta manera sí estoy haciendo algo, no sólo esperar (y desesperar) a que llegue el momento. Preparo mi cuerpo y mi mente para el día E (de embarazo).

Porque está siendo duro, ¿por qué negarlo? No hablo ya del hecho de haber perdido a mis niñas, sino a la necesidad de tener un hij@ conmigo. A veces pienso ¡A la mi****! Intento otro embarazo y ya veremos. Pero sé que no debe ser así. Por una parte porque debo descansar: han sido dos embarazos muy seguidos. Por otra parte debo encontrar alguna respuesta médica para evitar que vuelva a pasar.

Aquí es donde me desespero del todo. Me estoy haciendo experta en clínicas, en bacterias, en pruebas médicas, en ginecólogos... Cómo puede ser que no me den una respuesta, que tenga que ser yo la que se informe y tenga que buscar a un profesional que me ayude de verdad. ¡A la búsqueda del buen obstetra! Será mejor tomárselo con humor...

Así que, mientras, seguiremos en barbecho. Al menos la expresión me provoca una sonrisa, me anima y me ayuda a hacerlo más llevadero.

diumenge, 8 d’abril del 2012

La felicidad de los demás

La vida sigue para todos, incluso para mí. La gente hace planes, celebraciones, es feliz... Pero para mi es muy difícil compartir su felicidad.

Primero viene la rabia. ¿Cómo pueden seguir con sus vidas cuando mis hijas no están? ¿Cómo pueden celebrar algo cuando hace tan poco que se fueron? ¿Cómo han podido olvidarlas?

Después viene la culpa. Me siento culpable por sentir rabia, porque entiendo que sigan con su vida, porque me gustaría alegrarme por ellos, porque les quiero y quiero participar de esa alegría, pero no puedo... 

Finalmente me perdono. Me digo que es normal sentirme así, que debo permitírmelo y entenderlo como una fase más del duelo. Algún día será diferente e incluso yo seré capaz de celebrar.

Pero ahora todo es muy difícil...

Nines de llum

Les espelmes han fet com vosaltres, petitones meves:

Una s'ha encès gran i brillant, ràpida, amb força, com tu, la meva nina gran. S'ha apagat aviat...

L'altra, encara està encesa, amb una flama menuda, com tu, petita meva, dèbil però lluitadora, com si no es volgués aturar...

M'agrada pensar que no sempre tot és casualitat...

Besadetes per a les meves nines de llum

dissabte, 7 d’abril del 2012

Un mes i set mesos

Ja ha passat un mes, petita, que em vares deixar. Estares lluitant un dia sencer, com una valenta. Semblava que no volies sortir de dins jo, però no quedava més remei. Ho feres en silenci, amb tranquil·litat, de manera dolça... Petita, petita i guapíssima, perfecta.

La meva nina gran, la primera, avui fa 7 mesos que partires. M'hagués agradat poder-me despedir de tu, però la pena no em deixava. Sé que ho entens i em perdones, perquè no t'he vist, però t'he somniat moltes vegades.

Avui encendré una espelma per vosaltres, per celebrar el dia que passàreu del meu ventre al meu cor.

dijous, 5 d’abril del 2012

La dulzura del parto

Agradezco haber parido a mis hijas. Sé que puede sonar raro. Hay personas que me decían "en estos casos podrían hacer una cesárea". A parte de los beneficios físicos que tiene un parto vaginal frente a una operación, se trata de algo más emocional, incluso diría espiritual.

En general, se relaciona parto con dolor. No voy a negar que duela, y en algún momento sólo deseas que acabe ese dolor, pero es un dolor con toques dulces, incluso cuando sabes que significa que tu hija no va a vivir.

Me alegro de haber parido a mis hijas. Si pudiera volver atrás me gustaría hacerlo más consciente, estar más serena, ya que en algunos momentos recuerdo haber perdido la cabeza por la idea de perderlas.  

Agradezco haber notado físicamente cómo salieron de mi cuerpo y lo recuerdo muchas veces con una sonrisa. Me hizo más consciente de la realidad, de haber creado algo en mi interior, aunque no vivieran más allá de él. Fue nuestra despedida, un momento en el que sólo intervenimos ellas y yo. Este gesto me hizo más madre, si cabe.

dimarts, 3 d’abril del 2012

Un aniversari diferent

Petites,

Ahir vaig fer anys. Fa 7 ò 8 mesos pensava que ho podria compartir amb tu, floreta meva. Però te'n vares anar massa prest. Després arribares tu, confitet, i pensava que seria un temps per preparar la teva arribada. Pensava en els regals que m'arribarien per a tu. Però també vares partir.

Aquest aniversari no ha tengut el sentit que jo esperava. No ha existit la il·lusió que jo voldria. Però hi heu estat presents de tota manera. No només en els meus pensaments. Heu estat presents en els regals, en el quadre que penjarem al menjador amb la imatge de les floretes que us simbolitza, a la camiseta, inclús a la tarta hi havia dues petites floretes... 

Us seguim recordant, cada dia

dilluns, 2 d’abril del 2012

Mil preguntas y mucha impotencia

No hay nada que pueda hacer. Mira que la doctora ha sido amable y nos lo ha explicado muy bien. Pero no podemos hacer nada. Bueno... sí. Podría volver a quedarme embarazada e ir haciendo controles más asiduamente. Podrían pasar diferentes cosas: no detectar la infección y perder al bebé; encontrar la infección, tratarla, y que todo vaya bien, o que no funcione, o que afecte a la criatura, o mil cosas más. A todo esto hay que añadirle los 9 meses angustiosos y posiblemente en la cama, porque el reposo absoluto es bastante probable.

Así que no puedo quedarme con esto. Voy a buscar una segunda opinión que no esté basada únicamente en la medicina tradicional. Alguien que me explique qué puedo hacer algo antes de volver a intentarlo. ¡A ver qué me dicen!

Pretendo esperar un tiempo. Mi cuerpo y mi mente necesitan un tiempo para recuperarse.

Está bien, me digo, espera y, mientras, prepárate para la llegada de un nuevo hijo. Pero aún así nadie me asegura que vaya a nacer. No puedo pensar en hacer todo lo posible para tener otro hijo y volver a perderlo. No sé cómo podría soportarlo. Y pienso: ¿para qué tanto esfuerzo? ¿Por qué no puede ser algo más natural? En todo el mundo millones de mujeres tienen embarazos completamente normales, ¿por qué no puedo ser yo una de ellas? Es muy injusto...

Incluso he pensado en dejarlo, en no volver a intentarlo. Hay muchísimos niños que necesitan una familia que les quiera, ¿por qué no nosotros? Pero es tan duro haber estado embarazada y pensar que todo se quede aquí...  

Me vienen mil cosas a la cabeza... Siento tanta impotencia...